The first days of our adventure

We hebben even rustmoment en eigenlijk zijn we daar ook al aan toe. Zoveel indrukken hebben we al op gedaan, zoveel gave momenten meegemaakt. Waar moeten we nu eigenlijk beginnen met vertellen..
Het begon met een uitzwaai-comite bij de Morgenster in Papendrecht. Bij niet iedereen was het besef er dat we echt gaan, of eigenlijk is het gewoon onwerkelijk. Uiteindelijk na wat knuffels en kussen zijn we opweg gegaan naar Brussel. Na lang wachten zijn we ingecheckt en langs de douane. Niemand z’n koffer was te zwaar en we konden dus zo het vliegtuig instappen. De vlucht van Brussel naar Ethiopie was erg zwaar. Midden in de nacht, weinig beenruimte en een te lange stop bij Milaan. Toen de meeste van ons eindelijk lagen te slapen ging om 00:45 uur plotseling het licht aan. Verwarde gezichten, met name bij Marjolein, kijken op om uit te vinden wat er gaat gebeuren. Opeens wordt het ons duidelijk.. dinnertime! Lang niet iedereen kon dit goed waarderen. . De vlucht is helemaal goed gegaan, maar iedereen was blij toen we na al die uren eindelijk, eindelijk op Oegandeze grond te zijn.
Het was een mooie landing boven Lake Victoria en we werden groots en warm onthaald door Moses en Martin. Vanaf het vliegveld zijn we in een rammelig projectbusje naar Kampala gegaan, de hoofdstad van Oeganda. Tijdens de route wisten we niet waar we moesten kijken, en alle hoofden gingen van links naar rechts en weer terug. Ondanks dat grotendeel van de groep vrijgezel is, is nu iedereen verliefd. Wauw, wat is dit een waanzinnig gaaf en mooi land. In Kampala was het een grote chaotische verkeerssituatie, degene met de meeste lef en durf mag voor. Verder kennen ze geen verkeersregels en weinig stoplichten. In Kampala hebben we geld gewisseld en daarna zijn we doorgegaan naar het huis van Martin. Hier hebben we nog heerlijke sandwiches gegeten en voor de laatste keer van een echte wc genoten. Het laatste deel van de reis duurde nog 4 uur, maar uiteindelijk na nog wat gehobbel kwamen we om 21:30 uur aan op het project.
Op het project was het voor sommigen een kippenvelmoment en tijd om een traantje weg te pinken. Want het besef komt dat we eindelijk zijn op de plek waar we zolang over gedroomd en naar toe geleefd hebben. Maar dan staat ons nog een zware taak te wachten, ons bedje inclusief een klamboe klaar maken. In het donker, want ja elektriciteit doet het even niet, zijn we aan de slag gegaan. Op een creatieve manier met touwtjes hangt dan eindelijk alle klamboe’s op. Voor sommige blijkt de klamboe wel erg klein zijn, dus die hebben dan ook een erg knus bedje gecreeerd. We waren klaar om te gaan slapen, maar we zijn zo gastvrij ontvangen dat er nog een lekkere maaltijd klaarstond. Velen van ons hebben toch vriendelijk bedankt voor een bord rijst met varkensvlees en bonen.
De volgende dag, zaterdag dus, mochten we lekker even uitslapen en zijn we dan ook rond een uur of 10 gaan ontbijten. Daarna zouden we naar de school gaan, die tegenover het slaapgebouw is, voor een officieel welkom van de kinderen. Terwijl het voor de kinderen een vrije dag is staan er toch zo een 100 kinderen ons op te wachten. Hartverwarmend dat ze zo een stuk zijn gelopen speciaal om ons te verwelkomen. Met veel zingen, djembe’s en dansen klinkt dan eindelijk echte Afrikaanse muziek in onze oren. En ook wij moesten er aan geloven, tijdens het dansen werden we van ons bankje afgetrokken om gezellig met hun een dansje mee te doen. Onder luid gelach, want we schijnen toch net niet Afrikaans genoeg te dansen, hebben we enthousiast meegedaan.
In de middag zijn we naar de plaatselijke markt gegaan. Ondanks dat Kiwangala maar een klein dorpje is, zag het er zwart van de mensen. Er wordt van alles verkocht van schoenen tot kleding en van vis tot ingewanden van varkens. Op deze markt hebben we een stuk of 10 groene kolen gekocht en het was dus duidelijk wat er ‘s avonds in de pan zat.
Na het eten hebben we de planning doorgenomen, en we gaan behalve de examenhal afmaken nog veel gave dingen doen. Daarna hebben we alvast wat nummers geoefend voor de dienst van de volgende dag, want wij moeten ons toch wel zingend gaan introduceren. Als afsluiter hebben we voor het slapengaan nog “Stilte over alle landen” gezongen met de dwarsfluit.
En dan is het nu zondag, een dag waarop twee diensten gepland staan. In de ochtend zijn we naar de kerk gegaan waar Moses van het project voorgaat. Deze dienst duurde lang, maar we hebben wel onszelf al zingend geintroduceerd zoals afgesproken. Ook hebben wij de kaars gebrand zodat we met de kerken in Nederland en Ghana verbonden waren. In de middag zijn we naar de dienst in de gevangenis geweest waar ook Moses voor is gegaan. Bizar hoe groot verschil er tussen de twee diensten zit. Terwijl bij de plaatselijke dienst nog redelijk ingetogen (voor zover Afrikanen dat kunnen) gedanst werd, werd er bij de gevangenis uitgebreid en uitbundig gedanst. Geweldig om te zien hoe blij ze worden, het is net als een uitje voor ze. De reis naar en van de gevangenis was ook een ervaring apart. We hebben met zo een 25 mensen achterin de pick-up-truc gezeten. Met veel gezang en gezellige djembe’s zijn we zo al hobbelend en wild over de zanderige wegen gegaan.
Tot nu toe kunnen we dus wel zeggen, dat er teveel is om te vertellen. Dus tot zover onze verhalen en hopelijk kunnen we later nog wat foto’s plaatsen. Helaas zijn de momenten waarbij we bereik hebben met de telefoon maar zeldzaam. Maar op deze manier zijn jullie weer een beetje op de hoogte hoe het ons vergaat! Hartstikke goed dus!!
Groetjes en liefs voor alle papa’s en mama’s
Oeganda-groep