Het vervolg van het avontuur

Het is maandag, half 9 in de ochtend, we zijn allemaal klaar voor het ontbijt. Maar behalve dat zijn we zeker ook klaar om te beginnen met werken! Na een heerlijke ontbijt met popcorn en wit brood zijn we de weg overgestoken naar het project. Bij de examenhal werden we opgewacht door de bouwopzichter Andrew. Hij heeft ons uitgelegd wat we gingen doen, en voor Afrikaanse begrippen was dit veelbelovend. We gingen gelijk aan de slag om puin te ruimen in kleine halletjes naast de grote examenhal. Er was niet genoeg werk voor iedereen, maar met wat afwisseling heeft iedereen er hard aan mee gewerkt. Terwijl alle hallen nu schoon zijn, ligt al het puin aan de voorkant om dit later weer eens te gaan verplaatsen. Daarna konden we beginnen met het pleisteren van de muren. Zo makkelijk als dat het er uit ziet bij de Afrikaanse bouwvakkers, zo moeilijk ging het bij ons. De pleistering viel in het begin meer op de grond dan het op de muur bleef zitten. Na wat oefening ging het gelukkig stukken beter.
In de middag hebben we na een relax-moment djembe-les en Afrikaanse dans gehad. Bij het djembe-spelen blijkt het toch nog niet zo makkelijk om er een goed geluid uit te krijgen. En de verschillende ritmes door elkaar spelen was ook nog een moeilijke opgave. Aan het eind leek er nog enigszins een redelijk ritme in te zitten. Daarna moesten de dames er aan geloven om met rokjes en al te gaan dansen. Het blijkt dat onze heupen toch niet gemaakt zijn om deze beweging te maken. Wat houterig en met een hoop gelach ‘dansten’ we over het veld. Uitgeput en blij zijn we daarna terug gegaan naar ons huis.
De volgende ochtend zijn we weer aan de slag gegaan bij de examenhal. Velen van ons hadden er zin in om weer aan het werk te gaan en we hoopten dat er veel te doen is. Maar nu worden we toch wel geconfronteerd met de Afrikaanse werkstijl. Een aantal hebben kunnen pleisteren en een aantal hebben het puin wat we de vorige dag hebben verplaatst, opnieuw verplaatst. Met deze puin hebben we het gedeelte waar de veranda moest komen geegaliseerd. Daarna zat het werken er alweer op voor ons. We hebben daarna nog wat met de kinderen gespeeld. En ook hebben een aantal wat examens nagekeken. Het is bizar om te zien wat kinderen van zo een jaar of 5 al moeten kennen. Maar ook bleek uit de fouten die ze maakten dat het toch ook voor de kinderen erg moeilijk was.
En in de middag stond een georganiseerde sportdag op de planning. Maar het probleem is dat georganiseerd en Afrika twee woorden zijn die niet samen gaan. Ondanks dat het een chaotische middag was hebben alle kinderen ruimschoots genoten. Ze vonden het geweldig om te skippieballen en te zaklopen.
De woensdag zijn er een aantal voedselpakketten wezen kopen in het ‘centrum’ van Kiwangala. De andere helft zijn flink aan het beitelen geslagen om de kozijnen in de examenhal kunnen zetten. Terwijl de plek waar de kozijnen moesten komen netjes werd afgetekend werd er toch maar in de rondte geslagen door de Afrikaanse werkers. Later toen we het kozijn moest worden geplaatst bleek dit inderdaad ook niet nauwkeurig genoeg te zijn. En paste het zelfs met wat meer geweld nog steeds niet. Dus moest het verder worden uitgebeiteld. Uiteindelijk hebben we een kozijn volledig waterpas in de examenhal geplaatst. Het is toch jammer dat er niet genoeg werk voor iedereen is en er telkens maar een paar aan het werk kunnen.
Het beitelen was zwaar werk, maar na een korte pauze en een lunch moesten we weer verder. Achterop de pick-up-truck zijn we onderweg gegaan naar arme gezinnen. De meeste gezinnen hebben een oma die voor ze zorgt of alleen een moeder. In twee groepen zijn we in totaal 10 gezinnen langs geweest en hebben daar voedselpakketjes achtegelaten. Een ingrijpend verhaal. We komen binnen in een huisje, er is nauwelijks ruimte. Toch komen we binnen met 9 personen, de kamer zit echt echt vol. Het is een gezin met 3 kinderen en de moeder is alleen. De vader is tien jaar geleden overleden aan AIDS. De vrouw moest zo een 5 jaar geleden een nieuw huis bouwen, want het andere huis was niet meer leefbaar. 3 jaar lang heeft ze hard gespaard, terwijl ze ook nog voor haar gezin moest zorgen. Na 3 jaar is ze zelf gaan bouwen aan haar huis en na 2 jaar stond er een huis. Het huis bestond uit een woonkamertje, en twee slaapkamers waar ze met z’n tweeen in 1 bed moesten liggen. Als laaste was er nog een kamertje speciaal voor de dieren anders zouden ze gestolen worden. Na afloop van het gesprek met nieuwsgierige vragen vanaf onze kant hebben we ons voedselpakketje gegeven. Het pakketje bestond uit rijst, zout, zeep, olie en lampenolie. Ze nemen het pakketje met grote dankbaarheid in ontvangst, maar kunnen het niet laten om ons ook wat te geven. Als teken van dankbaarheid ontvangen we pinda’s, jackfruit , papaya’s en ananassen. Op de terugweg hebben we met een aantal bovenop de pick-up-truck gezeten, met een hoop gegil alsof het een achtbaan is, zijn we gelukkig toch veilig aangekomen.
Groetjes en liefs aan alle papa’s en mama’s
Oeganda-groep